Mensen die het beleid bepalen, weten niks van de mensen voor wie ze dat doen, vindt Tim ’S Jongers. De hoopvollen bepalen het beleid voor de hooplozen. Daarom was hij gisteren op bezoek bij de locatie Poeldijkstraat van HVO-Querido.
Politicoloog, bestuurskundige en publicist Tim ’S Jongers (1981) is directeur van de Wiarda Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid.
Tijdens zijn studie in Antwerpen werkt hij in De Biekorf, een nachtopvang voor daklozen. In Nederland werkte hij eerder met dakloze jongeren bij de Kessler Stichting in Den Haag.
Spreidstand
’S Jongers richt zich nu met name op verschillen in de samenleving en de positie van mensen in kwetsbare situaties, en hoe we deze verschillen kunnen overbruggen. Zo schrijft hij in zijn boek Beledigende broccoli hoe ervaringskennis van kwetsbare mensen een plaats moet krijgen in het beleid over gezondheid, armoede en wonen. In een recent artikel in het tijdschrift voor Sociale Vraagstukken betoogt hij daarom dat we meer gebruik moeten maken van zogeheten ‘spreidstandburgers,’ mensen die zowel de systeemwereld als de leefwereld kennen.
Tim ‘S Jongers en Zwanine Siedenburg bij HVO-Querido aan de Poeldijkstraat
Zeven minuten
Omdat hij liever praat met de mensen voor wie beleid is bedoeld is, in plaats van met directeuren van organisaties, sprak ’S Jongers bij HVO-Querido met mensen die tijdelijk in onze Opvang Poeldijkstraat verblijven afwachting van een andere woonplek.
Hij vertelde over zijn tijd in Antwerpen. ’s Nachts werkte hij in de nachtopvang, overdag ging hij naar de universiteit. Een afstandje van niks, het was maar zeven minuten fietsen, maar wel een compleet andere wereld. In de opvang merkte hij dat de ellende bij de meesten al heel vroeg was begonnen. Ze hadden al veel hulp achter de rug die nooit echt hulp was geweest. De mensen zij niet hopeloos maar zonder hoop.
Bij de hoopvollen op de universiteit is het ook al vroeg begonnen. Ze komen uit families met geld en goede banen, ze wonen in de juiste buurt. Zij gaan beslissingen nemen over de hooplozen, maar ze fietsen nooit die zeven minuten de andere kant op.
Tien keer
Zijn eerste advieswerk voor de Nederlandse overheid gaat over dakloosheid. ’S Jongers besluit om een bijeenkomst met beleidsmakers te organiseren in een voorziening voor maatschappelijke opvang. Dan blijkt dat 95% van de ambtenaren daar nog nooit is geweest, terwijl ze er wel beslissingen over nemen. Hij vertelt dat hij onlangs op een symposium was met het doel om mensen in de Bijlmer gezonder te laten eten. Maar er zat helemaal niemand uit Zuidoost in de zaal. Veel beleidsmakers zijn van de realiteit losgezongen.
‘Beleidmakers zouden hier moeten komen,’ stelt ’S Jongers. ‘Niet één keer, maar wel tien keer, om het vertrouwen van mensen te winnen, om met ze in contact te komen en te luisteren naar wat mensen in de opvang te zeggen hebben. En niet achteraf, maar vanaf het begin.’
Lef
Hulpverleners moeten hun boekje te buiten durven gaan, aldus ’S Jongers. Daar zou dan ook geld voor moeten zijn, naar eigen professioneel inzicht te besteden. Hij gaf als voorbeeld iemand die op de wachtlijst staat voor een woning. Door een kleine schuld moet die persoon nog maandenlang in de opvang blijven. Terwijl het met een paar honderd euro had kunnen worden geregeld. Beter voor de persoon en beter, want veel goedkoper, voor de samenleving.
’S Jongers was te gast bij de Poeldijkstraat op uitnodiging van Zwanine Siedenburg, geestelijk verzorger bij het Drugspastoraat.
