De Muziekschool van HVO-Querido in Amsterdam Zuidoost onder leiding van François Rustveld oefent in Podium ZO en heeft inmiddels zoveel deelnemers dat er steeds meer bands worden samengesteld. Een portret van twee enthousiaste muzikanten: bassist en zanger Marcel Gemerts en zangeres Carla van der Kust.
Carla van der Kust (Paramaribo, 1964) kwam op tweejarige leeftijd met haar moeder naar Nederland en komt uit een muzikale familie. ‘Mijn moeder was verpleegster en zangeres,’ vertelt Carla van der Kust. ‘Zij had het best moeilijk in het begin in Nederland, want toen had je hier nog heel weinig donkere mensen. Mensen moeten daar erg aan wennen, daardoor was het voor haar bijvoorbeeld lastig om een baan te vinden. Dat is wel gelukt hoor. Ik kan me nog heel goed herinneren dat wildvreemde mensen altijd aan mijn haar zaten toen ik een klein kind was. Zulk haar kenden ze niet, dat moesten ze voelen.
Lieve Hugo
Ik had niet alleen mijn moeder die zong en thuis veel muziek draaide, de bekende Surinaamse zanger Lieve Hugo was mijn oom. Mijn zusje wilde altijd per se als eerste zijn liedjes horen, voor het in de wereld ging en zij zeurde net zo lang aan zijn hoofd tot ie ze voor ons zong. Als die liedjes dan later op de radio kamen, zeiden wij heel eigenwijs “O, die kennen wij al lang.”
Voor mij is muziek een hobby. Hoewel ik best vaak optreed en ook vaak goede kritieken krijg, vind ik mezelf niet goed genoeg om het professioneel te noemen. Ik heb havo gedaan en wilde eigenlijk advocate worden, maar ik vond plezier maken toch belangrijker dan diploma’s halen. En ik heb heel veel plezier gemaakt in mijn leven. Heel veel optreden, zingen, swingen, de boel op zijn kop zetten, tenminste, als de sfeer het toelaat.
Carla zingt soul op de Arenaboulevard
Geraakt door soul
Het eerste dat mij diep van binnen raakte was soulmuziek. Aretha Franklin, James Brown, Marvin Gaye, daar was ik echt ondersteboven van. Ik dacht, dat wil ik ook. Soul is nog steeds mijn muziek, het past ook goed bij mijn stem, ik heb een beetje een donker geluid.
In de band gaat het kiezen van muziek meestal heel makkelijk. Als ik bijvoorbeeld met een nummer kom geeft iedereen gewoon open en eerlijk zijn mening over dat liedje. Als ze het niks vinden, zeggen ze het, maar als ze het mooi vinden ook. Samen kijken we of het bij ons repertoire past en zo ja, dan studeren we het in en komt het erbij. De sfeer is best wel heel goed in de band. Er zijn natuurlijk altijd dingen en we zijn niet allemaal perfect, maar meestal is het echt gezellig. Muzikaal is er ook een klik, dat is echt te gek. Delano Fransman is niet alleen een meesterlijke gitarist, hij is ook de spil van de band. Ik ben er via een vriend bijgekomen toen een deel van de band nog bij de Linnaeushof speelde.
Carla van der Kust, souldiva
De kracht van muziek
Muziek is het mooiste dat er is. Het is de manier om emoties over te brengen, zowel vrolijkheid als droefenis, en daar ben ik best goed in. Ik zal nooit een optreden vergeten in de Koningskerk in de Watergraafsmeer voor terminaal zieke mensen. Ik had me er van tevoren niet zo in verdiept, ik heb gewoon een lied gebracht, ‘I Needed Somebody’ van Irma Thomas, maar toen ik klaar was, kwam er iemand uit het publiek naar me toe en die zei “op het moment dat jij stond te zingen, voelde ik geen pijn meer.” Dat is de kracht van muziek.
Wij oefenen drie keer per week, dat is best wel intensief. Maar je weet wat ze zeggen, oefening baart kunst. Het is leuk om te doen, iedereen houdt van muziek en doet het voor z’n plezier. We lachen veel met elkaar. Beetje dollen, beetje plagen. We zouden alleen wel wat vaker mogen optreden van mij.’
Marcel Gemerts
Marcel Gemerts (Paramaribo, 1955) woont al veertig jaar in Nederland waarvan het overgrote deel in Amsterdam. Na de lagere school in Alkmaar deed hij de technische school in Heerhugowaard en werd constructiebankwerker. Heel veel later, begin jaren ’90 liep zijn huwelijk op de klippen en na zijn scheiding kwam hij terecht bij de hulpverlening in Amsterdam Zuidoost, eerst bij Streetcornerwork, later bij HVO-Querido, onder meer voor een briefadres. Inmiddels woont hij in een aanleunwoning van woonzorgcentrum Eben Haëzer van Cordaan in Amsterdam Zuidoost.
Via een vriend, Delano Fransman, kwam hij in aanraking met de eerste band van HVO-Querido in Zuidoost, die aanvankelijk Street Lightning heette en inmiddels al weer vele jaren onder de naam Space Lightning opereert. Gitarist Delano Fransman is niet alleen de oprichter van deze band, maar ook nog altijd de motor, ziel en – ook niet onbelangrijk – slaggitarist.
Covers
‘Delano vroeg of ik mee wilde doen, en ik ben eigenlijk niet meer weggegaan,’ vertelt Marcel Gemerts. ‘Ik kon natuurlijk al spelen. In deze band speel ik meestal basgitaar en soms zing ik ook, maar ik ben een allround muzikant. Ik speel ook gitaar en drums. Ik ben begonnen in Suriname, we zaten niet op een muziekschool, we leerden muziek van jongens onder elkaar, vooral op de scouting, want daar had je instrumenten.
Mijn eerste muzikale voorkeuren waren Led Zeppelin, Jimi Hendrix, Otis Redding, The Who, de Rolling Stones, Eric Burdon. Eigenlijk zijn pop en soul uit die tijd nog steeds mijn favorieten. En natuurlijk Surinaamse muziek. Ik houd wel van een mengelmoes, muziek waarin je veel verschillende invloeden terughoort. Alleen house, daar heb ik niet zoveel mee. Bij optredens merk ik ook altijd dat veel mensen een hang hebben naar oude nummers. Liedjes die ze kennen, dat vinden mensen leuk. Wij spelen ook altijd covers. Ik ben bezig om zelf wat kaseko te schrijven, maar met de band is het altijd covers.
Space Lightning op de Daklozendag, rechts Marcel op bas
Goed ingespeeld
Muziek is voor mij heel ontspannend. Het is goeie therapie, ik kan het iedereen aanraden. Als je problemen hebt, dan pak je je gitaar, je speelt wat en weg is het probleem, weg is die stress. Met anderen muziek maken geeft een meerwaarde, voor de muziek en voor jezelf, als mens. Thuis oefen je, dan gaat het vooral om de studie van muziek. Nummers leren, je instrument beter beheersen. In de oefenruimte en vooral op het podium breng je dat allemaal samen. Soms, als je een nummer instudeert, heb je met z’n allen het gevoel dat er iets mist of niet helemaal goed zit. Dan ga je dit proberen, dat proberen en soms kan het weken duren voordat alles op zijn plaats valt. Als je goed op elkaar bent ingespeeld – en dat durf ik van ons wel te zeggen, wij spelen in een behoorlijk stabiele houding – dan weet je dat over te brengen naar het publiek. Een beetje show is natuurlijk ook belangrijk.
De band uit Zuidoost met Freek de Jonge
Boek ons
Mijn favoriete bassisten zijn uit de funk en de jazz: Bootsy Collins en Stanley Clarke. Ik vind het fantastisch dat er steeds meer mensen bij de muziekschool komen, ook jonge muzikanten. We hebben onze band daardoor in tweeën gesplitst. We zouden wat mij betreft wel wat meer kunnen optreden. Ik zou zeggen: boek ons!’
