Vlakbij de Amstel in Uithoorn woont Matthijs. Hij wordt daar begeleid door Team Amstelland van HVO-Querido. Dit team ondersteunt mensen in de gemeentes Amstelveen, Aalsmeer, Diemen, Uithoorn en Ouder-Amstel om zelf opnieuw regie over hun leven te krijgen en te behouden. De begeleiding is ambulant: medewerkers bezoeken cliënten thuis.
De koers naar Uithoorn is kronkelig maar eenvoudig. Vanuit Amsterdam volg je de rivier de Amstel en je komt er vanzelf. Onderweg passeer je een deel van het verzorgingsgebied van Team Amstelland: Ouderkerk, Amstelveen, Nes aan de Amstel en Uithoorn. Amstelland blijkt een woord dat velen aanspreekt. Je komt veel bedrijven tegen met Amstelland in de naam.
Warm
Matthijs Woelders (1990) wordt geboren in Amstelveen en groeit op in Uithoorn. ‘Wij waren niet arm thuis, maar ook zeker niet rijk,’ vertelt Matthijs. ‘Als de wasmachine kapot was, dan hadden we een probleem. Het was wel een warm nest. Mijn vader, hij is inmiddels overleden, werkte keihard. Hij was timmerman in de bouw. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Hij was weinig thuis, want hij had twee hobby’s: darten en biljarten. En dat doe je in de kroeg. Mijn moeder leeft nog. Zij werkt al ruim veertig jaar in de gehandicaptenzorg.
School
Voetballen was vroeger het enige dat ik leuk vond. Daar was ik goed in. Ik speelde bij de Legmeervogels. Op mijn twaalfde begon ik wiet te verkopen. Toen ik veertien was werd ik opgepakt en van de mavo getrapt. Toen kwam ik op een Zmok-school, dat is voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. Als je daar een half uurtje je best deed, was je voor de rest van de dag klaar. Daarna heb ik detailhandel gedaan op het ROC van Amsterdam en netjes mijn diploma gehaald. Dat vind ik toch belangrijk. Je moest ook stage lopen en ik ben bij een bedrijf blijven werken.
Matthijs met Marcus, zijn begeleider van Team Amstelland
Opleiding
Het betaalde heel slecht. Toen ik 18 werd dacht ik dat ik meer ging verdienen, maar dat bleek het vakantiegeld te zijn dat er die maand bijzat. Daarna ben ik bij de bloemenveiling gaan werken in Aalsmeer. Zij zagen potentie in mij en zo kon ik de opleiding teamleider logistiek doen. Toen kwam de recessie en vlogen mensen zonder vast contract eruit. Daar baalde ik van als een stekker.
Werk
Daarna heb ik in de bloemenhandel gewerkt, ook op de veiling. Dat liep als een tierelier. Kooikarren vol fusten met bloemen, duizenden per dag. Hard werken, allerlei vrienden als personeel naar binnen gehaald. Op een gegeven moment kwam er een fusie en toen had ik het daar niet meer naar mijn zin. Zo kwam ik bij een bedrijf voor vrachtwagenbanden in Aalsmeer terecht.
Tot mijn achttiende woonde ik thuis. Het begon steeds meer te botsen. Mijn vader was er nooit, mijn moeder stond er alleen voor, en mijn broer en ik deden alles wat God verboden had. Wij luisterden voor geen meter. Wij deden waar we zin in hadden.
Drank
Ik had inmiddels een alcoholprobleem en kende geen grenzen. Na een fles Bacardi ging ik rustig een kratje bier halen. Mijn broer rookte jointjes. Daar ga je niet raar van praten en waggelen.
Mijn vader wilde altijd dat ik het beter zou doen dan hij. Mijn vader was een stevige alcoholist. Steeds vaker hoor ik van diverse kanten dat ik veel op hem lijk. Mijn ouders hebben elkaar leren kennen in de kroeg. Dat is geen excuus, maar als kind ben je al zo vertrouwd met drank, je ziet het overal om je heen.
Matthijs in zijn woning
Balans
Ik ben al vijftien keer in een ontwenningskliniek geweest. Mij helpt het allemaal niet. Ik heb de keus gemaakt om niet te stoppen, maar de balans te vinden en het onder controle te houden. Dat gaat goed. Per dag drink ik vijf biertjes. Stevig bier van 10%. Zo functioneer ik goed en ben ik niemand tot last. Ik doe van alles in en om het huis en maak er geen puinhoop van. Geen half werk, daar houd ik niet van. Als ik schoonmaak, dan stof ik ook de bovenkant van de kasten af.
Boot
Nadat ik het huis uit ging, woonde ik overal en nergens. Vaak bij een vriendinnetje, soms op straat. Mijn vorige huis was ook in Uithoorn. Dat was met een heel groot zwembad bij. De hele Amstel, want ik woonde op een boot. Die lag ter hoogte van de Cindu, een voormalige chemische fabriek. Die is in 1992 ontploft. Op die boot wonen was ijskoud in de winter en bloedheet in de zomer. Er waren mensen die spontaan een kacheltje kwamen brengen, en kleding en zelfs geld. Ook mensen die ik totaal niet kende.
Je hebt mensen die meteen beginnen te schelden en de politie bellen. En je hebt mensen die vragen wat er aan de hand is. Belangstelling tonen. Hé, kan ik iets voor je doen?
Thuis
Nu zit ik anderhalf jaar in deze woning van HVO-Querido. Ik ben onderhuurder met begeleiding. Ik voel me hier thuis. Marcus, mijn begeleider, is echt een topper. Hij is heel snel en praktisch. Niet alleen lullen, maar echt dingen regelen. Ik wil bijvoorbeeld al heel lang graag kinderen leren voetballen. Daar heb ik het met mijn vorige begeleiders van de GGZ vaak over gehad. Maar er gebeurde niks. Marcus pakt de gewoon de telefoon, belt de voorzitter van de voetbalclub en regelt het. De voedselbank had hij ook in een poep en een scheet geregeld. Hij is een oud politieman, hè.
Matthijs heeft een zwaluwnest bij zijn voordeur
Vragen
Wat ik ook bijzonder vond, Marcus en Kiki, dat is zijn collega, waren de eersten die ooit aan mij vroegen of ik zelf nog iets had. Dat had ik nog nooit meegemaakt. De hulpverleners die ik kende, vinkten een lijstje af en dat was het. Nu word ik uitgenodigd om zelf dingen aan te dragen. Daardoor zie ik begeleiden nu voor het eerst echt als een vak. Om hulp vragen vind ik moeilijk. Marcus pakt dingen gelukkig zelf op. Hij geeft me een schop onder mijn kont als dat nodig is. Ik heb er echt iets aan.
Vrijwilliger
Ik ben zeer tevreden. Behalve met mijn lichaam, want ik heb de ene kwaal na de andere. Eerst had ik Pfeiffer, daarna twee gebroken ribben, toen corona, toen griep met een longontsteking, plus een soort hernia en nu weer een gebroken sleutelbeen. En dat allemaal in één jaar! Van mij mag het onderhand wel een keer ophouden. Daarom doe ik momenteel weinig. Een beetje vrijwilligerswerk. Bij de voedselbank, mensen helpen met boodschappen, stuccen. Het geeft me een goed gevoel om mensen met een glimlach te zien. Een vriend van mij werkt bij AM match. Schoffelen, papierprikken, dat soort dingen. Soms ga ik met hem mee. Vroeger zou niemand van mij hebben verwacht dat ik de straat zou vegen, maar het doet me niks. Ik voel me nergens te goed voor en schaam me ook nergens voor.
Prachtig wonen
Mensen uit de buurt help ik met verhuizen. De snackbar help ik met het lossen van een vrachtwagen. Als het nodig is en ik kan het, dan help ik mensen.
Ik heb gelukkig wel weer goed contact met mijn moeder, een superlieve vrouw die voor alles en iedereen klaarstaat.
Het is prachtig om hier te wonen. Hier ben ik opgegroeid, ik heb hier heel veel kennissen, een paar vrienden. Iedereen kent elkaar. En weet je wat ook zo fijn is? [Matthijs steekt zijn vinger in de lucht alsof hij ergens op wil wijzen. We luisteren aandachtig, maar horen niks.] Precies, de rust! Ik ga hier nooit meer weg.
Toekomst
Het is mijn droom om kinderen van de Legmeervogels training te geven. Dat ga ik doen, dat is mijn perspectief voor de toekomst. Ik kan best goed dingen uitleggen, ik zie snel waar iets beter kan. Voetbal is liefde. Van lopen word ik moe, maar met een bal aan mijn voet nooit. Hier op het pleintje gaf ik ook al voetbaltraining aan jongens uit de buurt. Dan haalde ik een bezem, veegde alles schoon. Zondagochtend elf uur was de afspraak, maar om tien uur stonden ze er allemaal al. Wie kan er snel rennen? Alle vingers omhoog! Training moet leuk zijn. Herhaling is goed, maar het is belangrijk dat ze er lol in hebben.
Eerlijk
Open en eerlijk, daar ben ik voor. De waarheid doet pijn af en toe. Toch zeg ik liever waar het op staat zonder al teveel te oordelen en te veroordelen. Mensen liegen al genoeg.
Een vaste relatie, daar moet ik nu nog niet aan denken, maar later misschien wel. Dit huis is prima geschikt voor een vrouw en een kind erbij. Ik weet hoe ik het huis wil hebben. Boven ben ik al begonnen. Zwart en wit is het thema.
Mijn broer heeft een dochter van acht, ze lijkt als twee druppels water op hem, ook qua gedrag. Ome Thijs, kom nou! En hup, daar ga ik weer. Hartstikke leuk! Voor de rest hoor je mij niet klagen.’
