Harmen Kortekaas werkt alweer vijftien jaar bij HVO-Querido en daar zijn we heel blij mee. Zonder zijn koffie en andere goede zorgen zou het Centraal Bureau niet functioneren. En omgekeerd helpt zijn baan Harmen ook.
Harmen is in 1965 geboren in het Groningse Zoutkamp. Op zijn tweede verhuist hij naar Lemmer in Friesland, waar hij de kleuter- en lagere school bezoekt en aansluitend de mavo. Dat laatste blijkt in de praktijk niks voor hem te zijn. Hij verhuist naar de Zaanstreek en gaat naar de autovakschool.
Diploma
‘Als klein kind was ik nogal gek van radiografisch bestuurbare vliegtuigjes,’ vertelt Harmen, ‘en later ook van modelauto’s. Zo ben ik op die school terecht gekomen. Het was niet alleen maar auto’s repareren, maar ik leerde ook plaat- en spuitwerk, hoe het magazijn werkt en dat soort dingen. Ik heb stage gelopen bij een Opelgarage en bij een BMW-dealer. Dat heb ik drie jaar gedaan en daar heb ik ook mijn diploma gehaald. Maar het werk in een garage is lichamelijk zwaar en je hebt een hoge werkdruk.
Harmen in 2006 bij De Veste
Contact
Elke zondag bel ik met mijn moeder. Zij woont nu alweer jaren in het noorden van Drenthe. Vroeger lagen we elkaar niet, het is iets beter geworden nu ik wat ouder ben. Maar we lopen de deur zeker niet plat bij elkaar. Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader overleed toen ik een jaar of zeventien oud was. Wat weet je dan van de wereld? Dan gaan je ogen net een beetje open.
Op straat
Na mijn schooltijd heb ik via het uitzendbureau bij wel 44 verschillende bedrijven gewerkt. In de distributie, in magazijnen, productiewerk, van alles. Op een gegeven moment was ik taxichauffeur in de Zaanstreek. Zelf reed ik altijd in hele oude auto’s van vijf- zeshonderd gulden. Maar toen kreeg ik schizofrenie in mijn hoofd en werd alles anders. Drie jaar heb ik in Amsterdam op straat gewoond. Dat is echt niet fijn, dat moet je niet hebben. Als ik nu op straat zou komen, zou ik meteen iets doen waardoor ik binnen kom te zitten. Op straat zou ik het niet meer trekken. Maar ik verwacht dat niet hoor.
Harmen snijdt de taart
Veste
In 1996 ben ik bij HVO gekomen, in De Veste. Sven Meegdes werkte daar toen ook al, hij is nog een tijdje mijn mentor geweest. Jisvi Engels, Ellen Mulder, Desiree van Sluis waren er ook. Daar heb ik een kleine tien jaar gewoond. Nu woon ik op mezelf in Bos en Lommer. Een leuke buurt, ik vind het wel wat hebben. Daar woonde ik eerst nog een jaar met begeleiding van HVO-Querido, maar ik kon alles zelf, dus dat hield al gauw op. Ik heb een mooi verzorgde eigen woning en dat wil ik zou houden.
Werk
In juli 2007 ben ik aan de slag gegaan als conciërge op de Nieuwezijds Voorburgwal. Daar zat destijds het BAP, Bureau Aanmelding en Plaatsing. Daar deed ik de koffieautomaten, de vaatwasser en het papier. Ook bestelde ik spullen bij groothandel Bidfood, dat heette toen nog DeliXL. Via Sita Kooy ben ik toen bij de Wibautstraat gekomen [de vorige locatie van het Centraal Bureau, red.], want daar zochten ze juist een conciërge. En ik ben gebleven.
Harmen ontvangt bloemen uit handen van Douwe van Riet
De goede route
Het is mooi afwisselend werk. Ik spreek heel veel verschillende mensen over van alles en nog wat. Zo blijf ik op de been, zeg maar.
Ik moet nog tien en een half jaar, dan kan ik met pensioen. Mijn werk en het huishouden zijn de belangrijkste dingen in mijn leven. Ik ben best tevreden, maar de schizofrenie blijft een schaduwzijde. Dat is niet zo leuk. Maar door de medicijnen ben ik nu stabiel. Zonder medicijnen zou ik door het plafond knallen. Het is wel een troost om te weten dat ik niet de enige ben. Ongeveer één op de honderd mensen heeft last van schizofrenie.
Van de auto’s ben ik helemaal afgestapt, ik zit nu in de koffie. Mijn rijbewijs heb ik ingeleverd bij de gemeente. Door de medicijnen en door mijn werk ben ik op de goede route gekomen.’
