Bij het team begeleid en beschermd wonen in Diemen werken 14 mensen. Samen bieden zij zorg en begeleiding aan ruim vijftig cliënten, zowel in het begeleid als in het beschermd wonen. Hoe gaat dat er aan toe? Een gesprek met drie medewerkers van BW Diemen: Chantal Schrama, Geertje Koekkoek en Rob van Essen.
Wat is er bijzonder aan BW Diemen?
Geertje Koekkoek: ‘Je woont en werkt hier in een groene, rustige omgeving. Dat is voor sommige mensen heel prettig. Diemen is een dorp met de voordelen van het stadsleven (bioscoop, concerten, musea etc.) onder handbereik. Tram 9 stopt gewoon voor de deur.’
Chantal Schrama: ‘Voor mij is het leuk omdat we een heel goed en collegiaal team hebben met veel humor. Daarbij werken we voor een boeiende en gevarieerde groep cliënten. Van jong tot oud, mannen en vrouwen met al even gevarieerde achtergronden, wensen en mogelijkheden.’
Rob van Essen: ‘We zitten hier een beetje in een uithoek, in de luwte. Dat zeg ik niet om te klagen dat we er niet bij horen, of dat we worden overgeslagen bij allerlei stichtingsbrede activiteiten. Die luwte ervaar ik als iets positiefs. Zo kun je gewoon goed, rustig en zelfstandig je werk doen. Dat wil zeggen, onze cliënten begeleiden op een zo aardig mogelijke manier.’
Rob van Essen, Geertje Koekkoek en Chantal Schrama, medewerkers van BW Diemen
Hoe is jullie werk ingedeeld?
Chantal: ‘Iedereen is mentor (persoonlijk begeleider) van zo’n acht à negen cliënten. Dat is een mooie caseload, goed te doen. We werken in twee diensten, de ochtenddienst van 09:00 tot 17:00 uur en de avonddienst van 14:00 tot 22:00 uur. Elke werkdag hebben we om 14:00 uur overdracht. In het weekend werken we van 12:00 tot 20:00 uur.
Twee keer per dag – dus tijdens elke dienst – maak je een ronde langs de beschermende woonvormen. De cliënten die begeleid wonen, bezoek je op afspraak. Gemiddeld genomen is dat een keer per week. Zo’n bezoek duurt ongeveer een uur, afhankelijk van de vragen van de cliënt.’
Geertje: ‘Een vast onderdeel tijdens die gesprekken is meestal de administratie. Maken mensen hun post open? Betalen ze hun rekeningen? Verder heeft iedereen zo zijn of haar eigen uitgangspunten. In elk individueel hulpverleningsplan staat dat beschreven.’
Wat is er moeilijk aan jullie werk?
Rob: ‘Soms gaat het tijdelijk wat slechter met mensen, dat is niet altijd eenvoudig. Zoiets heeft ook vaak z’n weerslag op de groep. Je wilt als professional je werk zo goed mogelijk doen. Daar hoort bijvoorbeeld ook voldoende bezetting bij. Dat is sinds kort gelukkig weer op orde.
We hebben nu ook assistent woonbegeleiders in dienst. Daardoor is er nu ook tijd om af en toe eens wat gewone, leuke dingen te doen met cliënten.’
Wat zou je anders geregeld willen zien?
Rob: ‘Wij zijn steeds meer tijd kwijt aan de administratie. Soms wel 50% van de tijd. Ik begrijp dat de financier een zekere mate van verantwoording wenst, maar dit begint een beetje door te slaan. HVO-Querido hoeft ook niet klakkeloos naar de pijpen van het zorgkantoor te dansen. Dan wil Agis het weer zus en de Sociale Dienst weer zo. Niks lijkt op elkaar afgestemd en wij maar registreren. Mijn schrikbeeld is een situatie waarbij het dossier belangrijker is dan de cliënt.’
Wat doen cliënten zoal?
Geertje: ‘Dat is heel verschillend, sommigen werken bij en sociale werkplaats anderen doen niks en kijken een beetje tv. Het ligt volledig aan het individu, de een kookt goed en gezond voor zichzelf, terwijl de ander op culinair gebied niet verder komt dan de snackbar. Je moet proberen het wel aan te bieden, mensen herhaaldelijk op de mogelijkheden wijzen. Maar je kunt ze niet dwingen.
Sinds kort komt DAC Linnaeushof hier naartoe. Medewerkers van de Linnaeushof organiseren activiteiten in een buurthuis hier om de hoek.’
Wat is de charme van dit werk?
Chantal: ‘Je probeert mensen in hun waarde te laten en hun (on)mogelijkheden te respecteren. Je tast telkens af in hoeverre je de cliënt kunt sturen en zoekt daarvoor naar de juiste ingang. Dat blijft boeiend en voor voldoende uitdaging zorgen.’
Rob: ‘Het aardige van de chronische psychiatrie is dat je een lange relatie met cliënten opbouwt. Een van onze bewoners zit hier al twaalf jaar. Dan weet je inmiddels wel een beetje wat je aan elkaar hebt.’
Geertje: ‘Ook bij ons stromen cliënten door. Van beschermd naar begeleid wonen en van begeleid naar zelfstandig wonen. Dat is mooi, maar geen doel op zichzelf.’
Chantal: ‘We gaan uitbreiden binnenkort, er komen negen beden bij. Dat is goed, want de wachtlijst groeit.’
Rob: ‘Zoals elk jaar gaan we met een ploegje bewoners met vakantie. Naar Spanje deze keer. Dat is fantastisch, je ziet cliënten opleven.’
