In een review op Google van ons Centrum Robert Koch noemt Brenda Walker het een plek waar je je thuis voelt. Dat horen we natuurlijk graag en het is een mooi compliment voor de collega’s in de Watergrafsmeer. Maar wat bedoelt ze daar precies mee?
Haar naam heeft ze van haar Canadese vader, maar verder is Brenda Walker (1966) door en door Amsterdams. Ze woont zelfstandig in Amsterdam Oost, in de buurt van het Oosterpark, maar staat op de nominatie om binnenkort te verhuizen naar Amsteldorp.
Vroeger kwam ze bij ons voormalige DAC Linnaeushof, daarna ging ze een tijdje naar De Waterheuvel, en sinds vorig jaar bezoekt ze regelmatig het Centrum Robert Koch van HVO-Querido in de Watergraafsmeer.
Leuke dingen
‘Ik kom hier vanwege een vriendin,’ vertelt Brenda. ‘Zij zei: Bren, ga een keertje mee zwemmen. Er zijn hier nog meer leuke dingen. En zodoende ben ik blijven hangen.
Ik woon op mezelf, gelukkig wel. Daar heb ik geen begeleiding bij nodig. Geen idee wat ik als kind wilde worden. Iets in de zorg denk ik of stewardess. Ik ben uiteindelijk gewoon huisvrouw geworden en ik heb in de horeca gewerkt. Mijn stiefvader had kroegen. Hier en in België en Spanje. Dat is gezellig werk. Maar ik ben al een tijd voor 80 tot 100% afgekeurd.
Brenda Walker voelt zich thuis bij ons Centrum Robert Koch
Kaartclub
Hier bij Robert Koch sta ik om de week achter de bar en dat wil ik vaker gaan doen. Het blijft gezellig werk. Een praatje hier, een praatje daar. Lekker bezig zijn.
Verder heb ik hier met Mary een kaartclub opgezet. Niet om te klaverjassen, we maken kaarten voor de sier, om op te sturen. Met kerst of voor een verjaardag. Daar gaan we binnenkort weer mee door. Dan willen we die kaarten ook gaan verkopen.’
Hartslag
Brenda laat een grote kleurige tatoeage zien op haar onderarm. ‘Dat is de hartslag van mijn vrouw,’ legt Brenda uit. ‘Van mijn gewezen vrouw, moet ik zeggen. Want zij is alweer tien jaar geleden overleden. Ik heb nu al bijna vijf jaar een vriendin, Marga. Ik houd heel veel van haar, maar ik woon alleen. Dat is gelukkig heel iets anders dan alleen zijn of je alleen voelen.
De corona, daar ben ik goed ziek van geweest, dat heeft me behoorlijk genekt. Vooral de isolatie. Dat je geen contact met mensen kon maken vond ik vreselijk. Dat is godzijdank voorbij.
Zijn wie je bent
Ik voel me hier thuis vanwege de gezelligheid. En ook door de laagdrempeligheid. Je mag hier gewoon zijn wie je bent. Daardoor voel ik me hier op mijn gemak. De sfeer met de mensen onder elkaar is goed. Ze nemen je zoals je bent. Je hoeft niet zus of zo te hebben. Je wordt hier niet in een hokje gestopt. Want daar heb ik een bloedhekel aan. Dat moet ik echt niet hebben.
Wat ook scheelt: de mensen die hier werken zijn allemaal goeie peren.
Met de meeste mensen kan ik goed overweg. En anders merken ze het wel, ik ben nooit een stille muis geweest.
Ibiza
Ik leef bij de dag. Blij dat ik er nog steeds ben. Als geld geen rol zou spelen, dan zou ik voor de mensen hier meer leuke uitstapjes organiseren. Ook naar het buitenland, naar Ibiza bijvoorbeeld., daar ben ik twee keer geweest. Niet om te feesten, maar omdat het daar zo mooi is. Mooie natuur, lekker weer. Wat wil je nog meer?’
