Verhalen

Een van de meest in het oog springende evenementen op het gebied van sport is ook dit jaar de Socialrun, een non-stop estafetteloop over maar liefst 555 kilometer. Twee deelnemers, Louis en Willem, blikken terug op deze bijzondere ervaring.

Louis van Thijn (1980) woont met begeleiding van Team Zuid van HVO-Querido in de Diamantbuurt. Hij is in Amsterdam geboren en daar is hij trots op. ‘Dat accent van mij, dat is niet aangeleerd,’ vertelt Louis, ‘dat is echt. Toen ik klein was, zijn we naar Purmerend verhuisd, maar alles aan mij en mijn familie ademt Amsterdam. Wij zijn van Joodse komaf.
Dit is geen Beethovenstraat, geen elite, maar het is een prima buurt om te wonen.

Handen

Als kind wilde ik graag timmerman worden. Lekker met je handen werken. Ik was dol op Lego, op dingen bouwen. En slopen. Op het vmbo kwam ik in de elektrotechniek terecht. De theorie ging prima, maar mijn motoriek liet te wensen over.
Mijn opa zat in die tijd in de administratie en zelf was ik toen veel met computers bezig en zo ben ik daarin gerold. Vijf jaar heb ik in de crediteurenadministratie gewerkt.

Buiten

Op een gegeven moment was ik het helemaal zat. Ik houd heel erg van buiten en ik zat alleen maar naar een scherm te kijken. Ik zag mensen buiten lopen en fietsen, ik zag de blauwe lucht, steeds vaker dacht ik: wat doe ik hier binnen? Buiten speelt zich de mooiste film af.
Toen ben ik postbezorger geworden. Dat is mooi werk, maar het salaris stond helaas niet in verhouding tot mijn vaste lasten. Toen ben ik via Roads in de schoonmaak beland en dat doe ik nog steeds. Je hebt veel contact met mensen, het is afwisselend en je hebt veel vrijheid.

Gezond

Mijn hele leven sport ik al. Ik heb zoveel shirtjes van alle sportevenementen waar ik aan mee heb gedaan, dat ik nooit meer een nieuwe hoef te kopen.
Ik ben een vechter. Vroeger heb ik karate gedaan, full contact. Vanuit die mentaliteit sta ik in het leven. Je ontsnapt natuurlijk nooit aan jezelf, maar als je sport, vergeet je even alle sores die je aan je hoofd hebt. Je stapt als het ware in je eigen bubbel. Je bent lekker bezig en je hoeft niet na te denken over teleurstellingen en negatieve emoties. In die zin is sport gezond voor je lichaam en voor je geest.

Uitdaging

Via Mike Tuijn en Chantal Schrama en Martijn Verzijden ben ik bij de Socialrun terechtgekomen. Zij zeiden: jij loopt al hard, waarom doe je niet mee?
Wat me in de Socialrun vooral aantrekt is de psychologische uitdaging. Als je een beetje serieus traint, blijf je geconcentreerd, je zit helemaal in je beweging. En aan het eind van de tocht weet je waartoe je in staat bent.
Dit jaar was voor mij de tweede keer dat ik de Socialrun liep. Mijn voorbereiding was niet optimaal. Ik had bijvoorbeeld een tentje moeten regelen, dat is er niet van gekomen. Maar ik wist nu wel beter wat me te wachten stond.

Slapen

Weinig slaap is het zwaarste van de Socialrun, veel meer dan het rennen zelf, dat is niet moeilijk. Je hebt net gelopen, de adrenaline giert nog door je lichaam, en dan moet je ineens slapen, dat is lastig. Hardlopen maakt iets los in je hersenen, waardoor je niet geneigd bent om te gaan liggen. Je hele lijf staat nog in de vluchtmodus, want dat luipaard zit bij wijze van spreken nog steeds achter je aan. Het is zoeken waar en hoe je de rust kunt vinden.
Je groeit gelukkig in je herstel, niet alleen met hardlopen, dat is met elke sport zo.

Mentaal

Het mooie van de Socialrun is dat jij het zelf bepaalt. Niks is verplicht en meedoen is belangrijker dan winnen. Het is een kwestie van mentaliteit. De voornaamste wedstrijd vecht je uit met jezelf. Aan het eind heb je voor je gevoel een mentale overwinning behaald. Je moet een drempel over, dat geldt voor iedereen. Effe doorbijten, dat is het mooie ervan.
Iedereen heeft zo zijn rugzakje, maar na drie dagen wil iedereen het liefste gewoon lekker naar bed. Daar moet je doorheen.

Oer

Hardlopen is iets heel primitiefs, dat spreekt mij aan. Wegrennen bij gevaar, dat is een primaire reactie, daar hoef je niet over na te denken, dat doe je gewoon.
Hardlopen is jezelf uitdagen, je hartslag omhoog. En het is lekker buiten. Ik begrijp niet dat mensen op een loopband gaan lopen als je ook naar buiten kan.

Mooi

We hadden dit jaar heel mooi weer tijdens de Socialrun. Vooral ’s nachts vond ik het mooi. Zo’n stil en rustig landschap waar je doorheen rent. Er is haast geen verkeer op de weg. Dan heb je echt het gevoel dat je je moment pakt.
Flevoland ’s ochtends in de dauw vond ik ook mooi. En vorige keer, door Zeeland, dat was ook prachtig.’

Willem Estije (1961) is ook een geboren en getogen Amsterdammer. Hij groeide op in een arbeidersgezin in de Jordaan en Amsterdam West, maar hij bewaart daar weinig warme herinneringen aan. ‘Ik heb een rotjeugd gehad,’ vertelt Willem, ‘daar heb ik nog steeds last van. Sterker nog, naarmate ik ouder word, speelt dat steeds meer op. Maar daar ga ik nou niet over zitten sikkeneuren hoor, daar heb ik helemaal geen zin in.

Geen stress

Na zeventien jaar huwelijk ben ik gescheiden. Toen heb ik een tijdje bij HVO-Querido aan de Tolstraat gewoond, in De Pijp, bij JES, dat stond voor Je Eigen Stek. Nu zit in via Team West in een omslagwoning in het Rijtuigenhof, heel mooi aan het Vondelpark. Dat is lekker rustig, ik heb daar geen stress.

Goed gevoel

Geertjan [Geertjan Nijenhuis, coördinator Sport & Bewegen bij HVO-Querido, red.] ken ik al zoveel jaar. Ik kwam al sporten toen Centrum Robert Koch nog aan het Linnaeushof zat.
Sporten doe ik al meer dan twintig jaar. Vroeger heb ik veel gezwommen, onder andere in het Sportfondsenbad.
Lekker veel sporten, fitness, hardlopen, daar heb ik altijd zin in. Daardoor word ik steeds stabieler en heb ik minder stress. Hardlopen zorgt ervoor dat je je goed voelt in je hoofd. Jammer genoeg ervaar ik dat geluksgevoel wat minder nu ik ouder word, dat had ik vroeger veel sterker.

Kapper

Van beroep ben ik kapper. Dat heb ik vanaf mijn achttiende gedaan. Bij Pieter Bas, onder andere, dat is al heel lang een Amsterdams bedrijf. Nu doe ik dat als vrijwilliger bij De Regenboog. Voor de mensen is dat gratis. Weet je wat het is, mensen vertellen alles bij de kapper. Echt alles. Je bent sociaal werker, biechtvader en kapper tegelijk.

Weinig slaap

Voor mij was het de tweede keer dat ik de Socialrun liep. Vorige keer heb ik een dagje meegedaan, nu de volle drie dagen. Volgend jaar doe ik weer mee. Tja, wat vond ik ervan? Het was wel gezellig. Leuke mensen, veel gelachen. Het was niet echt zwaar, maar wel weinig slaap. Dat breekt je op den duur wel op. Maar ik sliep in die tijd toch al niet zoveel.
Verder was het allemaal heel goed verzorgd qua organisatie en eten en zo. En we hadden heel mooi weer.

Fit

Echt trots ben ik hier niet op voor mezelf, ik ren dat gewoon, dat is geen big deal. Ik hoef niet zo nodig een medaille of op het podium te staan. Weinig lucht, daar heb ik gewoon weinig last van. Ik ben gewoon fit.
De meeste mensen die aan de Socialrun meedoen, hebben wel een goeie conditie. Anders hoef je er niet aan te beginnen.
Het zwaarst vond ik de laatste kilometers op de derde dag, toen kon ik haast niet meer. Maar je wilt dan natuurlijk niet stoppen, je wilt toch door. Als je om zes uur ’s morgens weer moet rennen, dan is dat wel even heftig. Maar je moet er doorheen, dat gaat automatisch, zo zit dat in je hoofd.

Samen

Wat heel erg scheelt: je doet het met z’n allen. Ik ken die jongens allemaal en die meisjes ook trouwens. Dat is een van de dingen die de Socialrun bijzonder maken. Het samenzijn met elkaar. Dat je elkaar motiveert.
Je komt in een ritme. Telkens twee kilometer lopen, uur in, uur uit en dat drie dagen lang. Dan zei Geertjan: daar gaan we weer Willem, ook al is het midden in de nacht en pikdonker. Dat maakt het mooi en uniek.’