Aan de Heggerankweg in de Klaprozenbuurt in Amsterdam Noord heeft HVO-Querido een nieuw passantenpension in gebruik genomen dat plaats biedt aan 49 mensen.
Er staat een verzorgde meneer voor een nieuw gebouw met een gevel van donkergrijze bakstenen aan de Heggerankweg. Hij zit keurig in de kleren en hij geniet van een heel bleek winters zonnetje. De straat is net aangelegd, de klinkers zijn nog nagelnieuw, overal ligt zand. Het perceel tegenover het pand is nu nog een grote bouwput met twee enorme gele hijskranen erin. Betonmixers rijden af en aan. Hier verrijst een nieuw appartementencomplex.
49 mensen
‘Goedemiddag meneer, weet u misschien waar HVO-Querido zit?’
Met een tevreden grijns wijst de man zijn duim over zijn schouder. ‘Hier. Ik woon hier nu. Nou ja, het is tijdelijk hè, ik ben te gast. Maar wel mooi hè, het is helemaal nieuw, speciaal voor ons gebouwd.’
Hij doelt op het nieuwe Passantenpension Heggerankweg van HVO-Querido waar 49 personen verdeeld over drie etages tijdelijk onderdak vinden. Het pension zit al bijna helemaal vol. Dat de laatste kamer nog niet is bezet komt niet omdat er geen belangstelling voor is, maar omdat er technisch nog iets aan mankeert.
Passantenpension Heggerankweg, voorgevel
Nieuw
‘Dat zijn nog wat kinderziekten,’ vertelt begeleider Bianca Schutte in het kantoortje naast de entree. ‘Zo doet de verwarming het in deze ruimte ook nog niet, maar dat komt allemaal goed.’
Zij geeft een korte rondleiding door het pand. In het hele pension zijn de kleuren licht, de muren, plafonds en deuren zijn wit. Het ruikt nieuw. Alles lijkt zo op het oog van duurzame kwaliteit. ‘Moet je deze deur zien,’ zegt Bianca, ‘hoe dik en stevig.’
Gasten
Een van de bewoners, gasten zeggen ze bij de passantenpensions, is bereid om zijn kamer even te laten zien. Hij woonde hiervoor in Passantenhotel Boerhaave en daarvoor in een eigen woning in het centrum van Amsterdam. Door een scheiding belandde hij op straat.
Op zijn kamer doet de verwarming het duidelijk wel. Dat geldt gelukkig ook voor de kamers van de andere gasten, verzekert Bianca.
Gasten aan de voorkant kijken straks uit op appartementencomplex Up North, gasten aan de achterkant van het pension kijken uit op de binnentuin van Ivy Amsterdam.
Rustig
‘Onze gasten betalen 500 euro per maand inclusief en zijn superblij met deze voorziening,’ vertelt Bianca, ‘ook omdat het zo mooi en nieuw is. En voor ons als medewerkers is het ook leuk. Het is gewoon fijn dat je mensen die dat nodig hebben, iets goeds kunt bieden. Het is hier heel rustig, mensen hebben hier echt de mogelijkheid om hun leven weer op te pakken.’
De meneer die ons een blik in zijn kamer gunde, komt nog even langs. Hij laat hij een foto zien op zijn telefoon: een sportieve jongeman in een oranje voetbaltenue. ‘Dat is mijn zoon,’ zegt hij vol trots. ‘Hij heeft net zijn eerste wedstrijd in Jong Oranje gespeeld.’
