Elke week kijkt Mandy uit naar de donderdagmiddag op het Centrum Robert Koch van HVO-Querido, want dan is de schildersclub. Tekenen en schilderen doet ze graag, het werkt voor haar niet alleen ontspannend, ze krijgt er ook nieuwe energie van.
Mandy Fernhout (1972) wordt geboren in Amsterdam, maar groeit op het platteland op. Haar ouders zijn horecamensen en hebben zaken en huizen in Aalsmeer, Rijsenhout, Biddinghuizen en op de Veluwe. Mandy weet als kind niet precies wat ze wil worden en gaat naar de hotelschool. Ze heeft een tijd lang twee horecazaken, een croissanterie en een lunchroom annex eethuisje. Een eigen bedrijf, dat is zes dag per week hard werken. Te hard, blijkt achteraf, ze gaat over de kop met een burn-out en wordt afgekeurd.
Dolend
‘Achteraf had ik misschien liever iets anders gedaan,’ vertelt Mandy bij het Centrum Robert Koch, ‘de fotovakschool, of iets met mode, etaleren, maar ik heb altijd veel moeite gehad om mijn richting te bepalen, ik ben altijd dolende geweest. En nog steeds eigenlijk.
Hier bij het Centrum Robert Koch ben ik begonnen met yoga, dat was volgens mij in 2014. Ik woonde toen vlakbij, in de Pasteurstraat in Jeruzalem. Die huizen zijn nu gesloopt, ik woon nu in de Rivierenbuurt.
Mandy Fernhout
Veilig
Naast yoga ben ik toen ook met de mensen van hier gaan zwemmen en later ook gaan fitnessen. Als je hier vaker komt, dan ken je steeds meer mensen, je drinkt eens een kopje koffie met die, je maakt een praatje met een ander, je maakt steeds meer contact. Het centrum voelt voor mij steeds meer als een veilige thuisbasis. Op een gegeven moment vroeg Steffie Lavalette, zij is een van de medewerkers hier, of ik mee wilde doen met de schilderclub en dat heb ik gedaan. Dat is hier elke donderdag, van twee tot vier, ik leef er echt naartoe. Marjolein geeft ons les, zij is heel aardig. Ik krijg er heel veel energie van.
Leeg
Werk van Mandy Fernhout
Elke week doen we een opdracht. Soms is dat in die twee uur klaar, soms werken we er de week daarna aan verder. De opdrachten gaan bijvoorbeeld over het onderwerp, een portret of een landschap, maar ook over een bepaalde techniek of werken met specifiek materiaal. Zo hebben we onlangs zelf verf gemaakt van eigeel en de keren daarna zijn we met ecoline bezig geweest. Marjolein geeft daar dan tekst en uitleg bij. Dat is heel boeiend.
Het is voor mij niet alleen een leuke invulling van de dag, lekker bezig zijn, ik word er ook heel ontspannen van, mijn hoofd raakt even helemaal leeg.
Worsteling
Ik heb altijd graag getekend, maar bijna nooit puur uit mijn fantasie, daar worstel ik mee, ik houd meer van natekenen. Als ik zelf iets moet bedenken, dan sla ik dicht, dan speelt mijn faalangst op. Tegelijk ben ik heel perfectionistisch, ik durf bijna nooit direct en simpel te zijn, dat maakt het niet makkelijker. Als ik bijvoorbeeld werk van andere mensen zie, denk ik vaak als eerste: jeetje, wat mooi, dat kan ik echt nooit. Dat is een van mijn valkuilen.
Naar musea ga ik nooit. Dat is geen desinteresse, integendeel, maar de drempel is te hoog, ik kan niet tegen die drukte. Van in de rij staan krijg ik al de kriebels, al die prikkels, dat is echt angstig.
Los
Thuis tekenen of schilderen is heel anders. Dan geef ik het sneller op als het even niet lukt. Soms heb ik geen idee hoe ik verder moet met een tekening, maar omdat je de andere mensen bezig ziet, ga je toch door. Meestal ben ik aan het eind van de les pas echt los, dan vind ik het jammer dat het weer afgelopen is. Vaak ga ik dan nog een kwartiertje door.’
