Mensen houden van verschillende dieren. Toch zijn de meest geliefde en voorkomende daarbij nog altijd de hond en de kat. Cliënten van HVO-Querido vormen ook daarop geen uitzondering. Ter gelegenheid van dierendag vertellen Maaike en Behrad wat hun huisdier voor ze betekent.
Behrad Khoshnoodi (1966) werd geboren in Teheran en woont sinds 1990 in ons land. In 2006 raakte hij dakloos en belandde op straat. Na een verblijf in de Varikstraat kreeg hij vijf jaar geleden uiteindelijk via de Housing First-aanpak van HVO-Querido een woning in Osdorp. Inmiddels heeft Behrad met succes zijn hulpverleningstraject afgerond en woont hij zelfstandig. Na begeleiding door ons team Wijkzorg krijgt hij nu nazorg van het Buurtteam.
Twee katten heeft Behrad, Floyd en Mickey. ‘Floyd is een heel sociaal beestje,’ vertelt Behrad, ‘hij houdt van contact met mensen, hij komt altijd kijken bij mijn bezoek, wil aandacht en wil geaaid worden. Mickey is heel anders, die houdt alleen van mij en verstopt zich meteen als er iemand in de buurt komt.
Eigenlijk zijn de katten van mijn dochter Shara, zij is nu 23. Zij had ze net, maar het bleek dat ze in haar studentenhuis helemaal geen katten mocht houden. Toen heeft ze mij gevraagd of ik ze wilde nemen. Ze logeren nu al vierenhalf jaar bij mij. Ik denk niet dat ze ooit nog terug gaan. Ik zou dat ook niet willen, ik ben aan ze gewend en zij aan mij. Mijn dochter heeft het uitgezocht: Floyd is van een Russisch kattenras en Mickey is Turks.
Behrad en Floyd
Liefde
Ik ben heel blij met mijn katten, zij geven mij positieve energie en gezelligheid. Ik woon alleen, ik ben vrijgezel, maar als ik thuiskom is er altijd iemand. Zij staan altijd bij de deur om mij te ontvangen. Het is leuk om liefde te geven en ook om het te krijgen.
Vroeger, in Iran, hadden wij thuis ook katten. De eerste die ik me kan herinneren was een hele leuke, speelse rode poes, ik was vijf. Mijn moeder houdt nog steeds veel van dieren. Dat geef je door, net zoals ik bij mijn dochter. Ik heb veel contact met mijn moeder via WhatsApp. Als zij naar het park gaat in Teheran neemt ze altijd eten mee voor de zwerfkatten. Dus die katten kennen haar goed en komen altijd meteen naar haar toe.
Waard
Natuurlijk kosten katten geld, zoals voor eten en de dierenarts. Ik heb ze bijvoorbeeld laten chippen en castreren, dat hoort erbij. Ik heb het er graag voor over. Het is niks vergeleken bij de liefde en geborgenheid die zij mij geven, het is het waard. Geen kat, dat zou heel saai zijn, dan zou mijn leven een stukje eenzamer zijn.
Ik houd eigenlijk van alle dieren. Een hond lijkt me ook leuk, daar kun je me gaan wandelen. Wat mij betreft is het elke dag dierendag. Ze krijgen heel vaak iets extra’s van mij, zoals blikjes van een goed merk of vis. Voor mezelf koop ik ook wel eens een stuk appeltaart, gewoon omdat het lekker is. Waarom zou ik dat voor mijn katten dan niet doen?
Voorbeeld
Ik vind dat wij mensen veel van dieren kunnen leren. Zo trouw, zo loyaal en zo liefdevol als zij zijn. Mensen doen gemeen tegen elkaar, dieren niet. Dieren doden alleen om te eten, niet voor niks. Alleen mensen gooien bommen naar elkaar voor zoiets stoms als het geloof. Wij zouden een voorbeeld moeten nemen aan de dieren.’
Maaike en Bibi
Maaike de Vries (1961) komt van oorsprong uit het Noord-Hollandse Andijk en woont sinds 1983 in Amsterdam. Zij is al vele jaren een trouwe bezoeker van Centrum Robert Koch en zijn voorganger DAC Linnaeushof waar ze nu voornamelijk tekent en schildert. Ook zat ze ruim twintig jaar in diverse cliëntenraden van HVO-Querido.
Sinds 10 december van het afgelopen jaar heeft Maaike een hond, Bibi genaamd. Het is een pomeriaan, ook wel dwergkeeshond genoemd. Bibi is nog jong, overmorgen wordt ze een jaar.
Verantwoordelijk
‘Bibi was eigenlijk al vergeven,’ vertelt Maaike, ‘maar diegene bedacht zich en zo kwam ze bij mij. Ik heb er goed over nagedacht, want het is niet voor eventjes, het is een verantwoordelijkheid waar je tien, twaalf jaar aan vastzit. Ik weet waar ik het over heb, want Bibi is mijn derde keeshond. Mijn allereerste hond was ook een pup, Ringo. Dat is een tragisch verhaal. Ik was bij een vriendin op een boot in de Amstel en haar hond kwam wel binnen en de mijne niet. Hij was in het water gevallen en had teveel water binnen gekregen, de volgende dag is ie overleden. Ik was er kapot van, ik kon het niet behappen.
Daarna kwam Desy, ook een keeshond. Ik was er eigenlijk nog niet aan toe. Desy was compleet verwaarloosd en wist niks, had niks geleerd. Het is mij aardig gelukt om haar van alles te leren. Desy is zes, zeven jaar bij mij geweest. Toen ik zelf ziek werd heb ik haar bij een gezin ondergebracht, dat was beter voor haar.
Onvoorwaardelijk
Als klein kind was ik aanvankelijk een beetje bang van honden. Wij hadden thuis geen dieren, alleen een oppashondje van mijn tante in de vakantie.
Het leuke van een hond is de onvoorwaardelijke liefde die je krijgt. Alles is goed. Ze is overal enthousiast over. Als ik maar vijf minuten weg ben geweest, is ze een half uur lang door het dolle van blijdschap omdat ik weer terug ben. Ze vindt het heerlijk om naar buiten te gaan en dat is voor mij weer goed. Ik probeer ervoor te zorgen dat haar niks overkomt. In december laat ik haar helpen, steriliseren bedoel ik.
Keeshonden zijn heel leergierig, je kunt ze veel leren. Ze luisteren ook goed. Een hond kost geld, dat heb ik ervoor over. Ik spaar, ik heb een potje met het label hond.
Verstaan
Bibi is heel lief en onwijs nieuwsgierig, ze wil alles weten, alles bekijken. Ze zou eigenlijk al wat meer op één persoon gericht moeten zijn, maar ze vindt nu iedereen nog aardig. Vier keer per dag maken we een rondje. En dat duurt lang, want als we op straat lopen wil iedereen haar aaien. Kleine kinderen natuurlijk, maar ook stoere opgeschoten jongens die heel cool op een bankje hangen.
Elke dag kam ik haar, zo blijft ze lekker zacht en krijgt ze geen klitten.
Dierendag is leuk, maar er is elke week wel een verwennerij, niet eens per jaar.
Ik kan me geen leven zonder hond meer voorstellen. Met Bibi ben ik nooit meer alleen, dat is een lekker gevoel. Zij hoort bij mij. Ik praat met haar, goed, ze zal misschien niet alles verstaan, maar ze begrijpt heel veel.’
4 oktober
Sinds 1930 vieren we wereldwijd jaarlijks op 4 oktober dierendag. Die datum is niet toevallig, het is de feestdag van Sint Franciscus, die zich bekommerde om het lot van dieren en zo hun beschermheilige werd. Volgens de legende kon hij zelfs met dieren praten en preekte hij onder meer voor vogels.
