Mevrouw Fadumo Ali Hassan komt uit Mogadishu in Somalië en woont al bijna zes jaar in Nederland. Hoewel ze geen les heeft gevolgd, spreekt ze goed Nederlands. ‘Ik heb het op straat en op de markt geleerd en van vriendinnen.’
‘Het is mijn vierde huis hier,’ aldus Fadumo. ‘Eerst woonde ik bij het Vondelpark, toen twee keer in West en toen in Noord. Daar keken de mensen mij een beetje raar aan. Hier in West wonen meer verschillende mensen uit andere landen. De buurt rond het Mercatorplein is levendig en heel leuk. Ik woon hier dan ook naar m’n zin. Als je de mensen van HVO-Querido belt zijn ze altijd heel behulpzaam.’
Fadumo met haar kind, foto Jildiz Kaptein
West
‘Ik stel niet veel eisen aan een huis, als het maar schoon is. Mijn jongste kind is astmatisch, dus wij zijn nogal gevoelig voor stof. Het is oud en heeft ‘technische ouderdomsgebreken’ zoals de mensen van HVO-Querido dat noemen. Ik heb bijvoorbeeld nauwelijks warm water in de douche omdat er een heel lang dun pijpje met veel bochten helemaal uit de geiser in de keuken moet komen. Dit huis heeft een ook een muis. Binnenkort ga ik verhuizen naar mijn vijfde huis in Amsterdam. Opnieuw in West, hoop ik.’
Hier geboren
‘Onzekerheid is niet fijn,’ aldus Fadumo. ‘Straks woon ik hier zeven jaar en moet alsnog vertrekken. Dat is niet eerlijk. Dan moeten ze meteen bij aankomst zeggen dat ze niks voor je kunnen doen. Ik kan niet werken, mag niet naar school. Ik kan niet eens even naar België om vrienden te bezoeken. Slapen en eten, dat is het zo’n beetje.
Door deze onzekerheid is het vrijwel onmogelijk mijn dromen na te jagen. Misschien sta ik morgen wel op straat met mijn kinderen. En wat moet ik dan? Terug naar Somalië? Daar is niks. Geen vrijheid, geen veiligheid, geen school, geen water en geen eten. Mijn kinderen zijn hier geboren, wat moeten wij nog in Mogadishu?’
(Een verhaal uit het jaarverslag 2001 van HVO-Querido)
