Peter Lokkerbol, teammanager van het Judith van Swethuis, gaat met pensioen. Het is niet zo dat hij er vroegtijdig tussenuit knijpt, hij heeft maar liefst 42 jaar en 4 maanden bij onze organisatie gewerkt. Op 12 december ben je van harte welkom in het Judith van Swethuis om hem uit te zwaaien.
‘Ik houd er niet van om in de belangstelling te staan, ik werk liever achter de schermen, maar toch hoop ik dat er heel veel mensen op mijn afscheidsfeest komen,’ vertelt Peter Lokkerbol (1953) in de vergaderzaal van ‘zijn’ Judith van Swethuis. Achter hem aan de wand hangen sfeervolle portretten uit de roemruchte historie van onze organisatie. Foto’s van Arie Querido, de naamgever van de stichting, Judith van Swet, de psychiater naar wie het huis is vernoemd en Willem van Loon, die jarenlang de praktische, verpleegkundige leiding had, eerst van het Queridohuis en later van het Judith van Swethuis.
Peter Lokkerbol met collega’s in 2006
Open
‘Lekker veel mensen. Mijn afscheid staat in het teken van de verbinding. Doen kunnen we alles, maar niet alleen. Je doet het met elkaar, ieder vanuit zijn eigen rol. Iedereen draagt iets bij. Om ons werk te doen, zijn wij ook afhankelijk van de mensen van het Centraal Bureau, van de facilitaire dienst, noem maar op. Die mensen zijn ook allemaal van harte welkom de 12e.
Misschien zit ik er nog teveel in om goed en afgewogen terug te kijken, maar ik hoop dat ik die 42 jaar vooral voor de bewoners heb gewerkt. Voor de cliënten en ook voor de personeelsleden, want dat is de basis. Ik heb altijd zo toegankelijk mogelijk willen zijn, mijn deur staat altijd open, voor medewerkers en voor bewoners.
Peter Lokkerbol met Willem van Loon, Queridolegende
Gids
Wat mij betreft staat de filosofie van Querido nog altijd recht overeind, het is nu algemeen geaccepteerd dat je in de GGZ ook naar de maatschappelijke context van mensen kijkt.
De psychiatrie is nog een jonge wetenschap en we zijn er de afgelopen veertig jaar echt op vooruitgegaan. Niet alleen is de medicatie veel beter geworden, maar vooral onze benadering van cliënten is veranderd en verbeterd. Het is niet langer: wij bepalen, je loopt nu veel meer met de cliënt mee. Je bent een soort gids. Dat is een stap in de goede richting, een positieve ontwikkeling. Vroeger bepaalde de staf wat goed en gezond was voor de bewoner. Dan had je een zogeheten multidisciplinair overleg en dan zat de hele vergadertafel vol: psychiaters, maatschappelijk werk, verpleegkundigen, sociotherapeuten, zo heette dat toen. Iedereen praatte over de cliënt, maar niet met de cliënt. Dat is nu gelukkig echt anders. De cliënt is leidend.
Peter Lokkerbol krijgt een cadeautje van een bewoner als hij 35 jaar in dienst is
Doe normaal
Natuurlijk heb ik ook niet alle wijsheid in pacht, maar ik vond wel dat het anders moest, normaler. Daar heb ik toen ook mijn scriptie voor het HBO-MW over geschreven, ‘Een koekje van eigen deeg’ heette die. Doe normaal! Behandel bewoners zoveel mogelijk als gewone mensen. Iedereen vindt het bijvoorbeeld heel normaal om op vakantie te gaan, maar onze bewoners gingen nooit. Toen heb ik dat opgezet. We gingen met twee afdelingen in een grote bus naar Valkenburg in Zuid Limburg, we zaten daar in hotel Hermens, heel leuk. Dat zal ik dat nooit vergeten.
Peter Lokkerbol 40 jaar bij de zaak
Gouden ei
Naar mijn mening is het Judith van Swethuis echt een gouden ei voor onze doelgroep, mensen die niet zelfstandig kunnen wonen en langdurig van zorg afhankelijk zijn. Het gaat er niet om wat wij kunnen bieden, en al helemaal niet om mij, maar om wat de cliënt wil.
Er wonen hier 55 mensen in huis en nog eens tien in de flatjes hier tegenover. In die ruim veertig jaar heb ik honderden mensen langs zien komen. Mensen wonen hier vaak voor langere tijd, het is een bijzonder huis en echt hun thuis. Van bezoekers, familieleden en naasten van bewoners hoor ik vaak dat het hier zo’n fijne, warme en huiselijke plek is. Daar ben ik natuurlijk trots op, als team doen wij er alles aan om het hier gezellig te houden. Bewoners en hun naasten waarderen dat. Ik heb al op heel veel begrafenissen en crematies van bewoners gesproken. Ze noemen mij hier de pater familias, dat is natuurlijk raar om over jezelf te zeggen.
Voor mij is het moeilijk om er eentje speciaal te noemen uit al die bewoners. Dan doe je mensen te kort.
Peter Lokkerbol tijdens een repetitie met KWIK 2017
Trots
Een de ene kant weet ik dat 42 jaar en vier maanden best een lange tijd is, maar aan de andere kant voelt het helemaal niet lang, twee keer met je ogen knipperen en het is voorbij. Je zit in een cadans, in een ritme, ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan.
Ik ben ook trots op HVO-Querido, een machtig mooie organisatie. Die fusie tussen Querido en HVO hebben we toch maar mooi gedaan, dat was een goede ontwikkeling en nu zijn we echt één. Wat betreft het Judith van Swethuis ben ik bijvoorbeeld trots op het feit dat we de betrokkenheid van familieleden flink hebben vergroot en op onze aandacht voor het milieu, we zijn een groen huis en besteden daar veel aandacht aan. Trots ben ik ook op onze true-doors voordeuren van bewoners, dat draagt bij aan de huiselijkheid. Zorgcoördinatoren heb je nu in de hele organisatie, maar dat begon als een experiment in het Van Swethuis. En dan natuurlijk ons muziekproject KWIK, dat vind ik echt fantastisch, ik hoop dat het doorgaat, dat is echt goud waard. Zulke lieve mensen allemaal.
Peter on stage met Lies Schilp
Nooit af
Er blijven altijd uitdagingen die het nodige vragen, nu krijgen wij voor onze doelgroep bijvoorbeeld weer een andere vorm van financiering, via de Wet langdurige zorg. Er moeten nog een paar dingen gebeuren, eigenlijk is het werk nooit af, maar ik ga toch met een gerust hart weg. Evert Bod, mijn opvolger, ken ik al heel lang. Hij kent het klappen van de zweep, de doelgroep en vooral ook de ritmiek van de 24-uurszorg.
Er zal van alles veranderen, en dat is ook goed, maar wat niet verandert zijn de bewoners. Het uitgangspunt blijft simpel: wat hebben de bewoners nodig?
Dingen gaan soms ook zoals ze gaan. Je kunt niet alles sturen en beheersen en dat moet je in ons werk ook niet willen. Soms kun je mensen beter laten presteren door ze te coachen.
Tijdens een BBQ in het Judith van Swethuis 2018
Inzet
Na mijn pensioen ga ik eerst onthaasten. Dat je, als je wakke wordt, weet: o ja ik hoef niet naar mijn werk toe. Verder ga ik nu eindelijk mijn nichtje op Curaçao bezoeken, reizen, naar muziek luisteren, gitaar spelen, boeken lezen. Ik hoef me niet te vervelen. En af en toe kom ik hier nog op de koffie.
Ik kijk tevreden terug, ik was er altijd, ik ben behoorlijk trouw en loyaal en ik heb me voor 100% ingezet voor de organisatie en voor de bewoners.’
Peter met een bewoonster en collega Judith
Verder lezen
Toen Peter Lokkerbol ruim 35 jaar in dienst in dienst was bij HVO-Querido hebben we hem vrij uitgebreid over de beginjaren gesproken.
Kijk hier voor dat interview.
