Het was een volle bak bij de zesde editie van muziekspektakel KWIK op 14 november 2019 in de Brakke Grond. In een bijna twee uur durende show vol vaart namen de muzikanten ons mee op een verrassende wereldreis.
De grote zaal van de Brakke Grond doet zijn naam eer aan, hij is groot en hoog. En dat was ook nodig want KWIK is een flink ensemble, dat in steeds wisselende samenstellingen speelt. Een enkele keer stond er slechts een enkele artiest op het podium, of een intiem trio, maar vaker was het een groep van big band-achtige proporties. De bezetting was ook ruim: twee drummers, twee bassisten, twee toetsenisten, drie gitaristen, twee strijkers en een enorm koor aan zangers.
Op weg
We begonnen de reis met het bijna het voltallige ensemble; aan de hand van de Talking Heads gingen we de Road to Nowhere op. Maar we gingen wel degelijk ergens naar toe, want Ron Rodrigues en Lies Schilp (de onvermoeibare en zeer muzikale organisatrice van KWIK) namen ons mee naar Mozambique van de nu eens zonnige Bob Dylan. Een nummer verder zaten we alweer in Noorwegen. Egbert de Waard heeft een traditie hoog te houden: in zo’n beetje elke jaargang van KWIK zingt hij een liedje van de Beatles, dit keer is dat Norwegian Wood. En omdat je niet altijd naar een specifieke plaats hoeft te reizen, maar ook naar zee kunt gaan of naar de bergen, bleven we nog even in het bos met The Cure en Danny Klinkenberg.
Oost en west
We maken even pas op de plaats met een poëtische overpeinzing over het reizen van Theo Blom, voorgelezen door Sjef. Theo bekijkt onze planeet van grote afstand en houdt alle opties open. Hij wil overal wel reizen, behalve in de ruimte, want dat is hem te groot en te oneindig, maar bij nader inzien wil hij dat in de toekomst misschien wel.
Snel weer terug naar de romantische Russische wouden met de viool van Jan Kiel, de cello van Fleur Dikken en de piano van Emma Rozendaal in Drei Russische Lieder. Vandaar is het maar een klein stukje naar de Oriënt van Musptapha (Queen) met Sharon Miedema en Eric Mink en in een moeite door naar West-Indië met de Redemption Song van Bob Marley, vertolkt door Adam Brown uit Eritrea.
Stad en land
Ons eigen land is ook een geliefde bestemming, zeker als daar Vijftien Miljoen Mensen wonen, een meezinger van Hans en Meta Pols. We zijn helemaal thuis in Mokum als Joost de Mare André Hazes vertolkt. Ron Rodrigues houdt ook van tradities, in zijn geval het vertolken van vrijwel vergeten Nederpoppareltjes. Ditmaal heeft Ron Take Her Home afgestoft, een nummer uit 1967 van de Ro-d-Ys, een beatgroep uit Oude Pekela. Speciaal voor deze show bedacht jazzpianist Olaf van Zeeland Impressions of Amsterdam. Terwijl hij in zijn eentje vrij op dit thema improviseert, zien wij een fraaie serie zwart-witfoto’s die Bobby Dautzenberg in de stad van hem maakte.
Iedereen is van de wereld
Van Amsterdam vliegen we door naar het New York van Frank Sinatra en Alicia Keys, op de planken gebracht door tapdanser Joyce Grimes en zangeres Gabriella Wulf. Na een tussenstop in Moskou met Jan Kiel komen we down under in Australië, waar Margreet en Emma Rozendaal en Lies Beijerinck hun kangoeroekind kwijt zijn in de bekende sing-a-long van het Cocktail Trio. Vervolgens brengt zanger en bassist Joop Overgaauw, zelf een Nederpopheld, het lied Whisky in the Jar van zanger en bassist Phil Lynott (Thin Lizzy) ten gehore. Voor meer stoere rock gaan we de oceaan weer over naar Sweet Home Alabama. Voor de grote finale komen we weer thuis met The Scene: Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Bij dit nummer zingt zelfs oud-teammanager van het Judith van Swethuis Peter Lokkerbol, een van de godfathers van KWIK, mee op het podium.
Toegift
In de toegift reizen we met Sharon Miedema en Eric Mink af naar de duistere onderwereld waar zombies over het podium wankelen. In majeur sluiten we nogmaals af met de hele groep en Fleetwood Mac: Don’t Stop.
En het was nog niet gedaan. Bij de nazit met een borrel in de foyer was er opnieuw live muziek van HVO-Querido’s eigen Hip Hop Experience.
Op naar KWIK 7!
