Vincent Weber woont sinds augustus 2016 op zichzelf in de Fredrik Hendrikbuurt in Amsterdam Oud-West. Hij wordt daarbij ambulant begeleid door HVO-Querido.
Vincent Weber (1989) is geboren in Haarlem en groeide op in Zwanenburg. Hij zag en hoorde dan ook zijn hele jeugd vliegtuigen overkomen. Zijn vader werkte als anesthesist en zijn moeder bij het Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam.
‘Mijn moeder heeft haar baan opgezegd toen ik werd geboren,’ vertelt Vincent, een snelle prater met een keurige algemeen beschaafde tongval. ‘Zo kon ze zich wijden aan mijn opvoeding en later ook aan die van mijn drie jaar jongere zusje Liza. Aan aandacht heeft het ons beslist niet ontbroken.’
Rustig
De woning van Vincent ziet er uit om door een ringetje te halen. De spaarzame spullen zijn strak en stijlvol en staan keurig in het gelid. Nergens ligt troep of ook maar een oude krant en stof en vuil vallen niet te bekennen. Het geheel maakt een smetteloze indruk. Schoenen worden binnenshuis niet gedragen. Vincent legt uit hoe dat komt.
‘Ik heb ADHD en daarom heb ik graag een net huis. Soms helpt mijn moeder mij met opruimen en schoonmaken. Ik houd van rust en overzicht, ik heb liever niet teveel prikkels. Met het huis schoon en aan kant, is het lekker rustig in mijn hoofd.
Vincent Weber, foto’s Jildiz Kaptein
Bèta
Als kind wilde ik graag productontwerper worden, industrieel design. Ik heb eens een test gedaan. Op taalgebied zou ik met moeite de mavo halen, maar met wiskunde ruimschoots vwo. Uiteindelijk heb ik havo gedaan met deelcertificaten. Toen wist ik nog niet dat ik ADHD had. Ik heb me toen vaak afgevraagd waarom ik bepaalde dingen niet voor elkaar kreeg. Was ik soms te lui of zo?
Graphics
Na de middelbare school ben ik technische informatica gaan doen, een hbo-opleiding. Ik was erg geïnteresseerd in embedded systems, zeg maar computers die in apparaten zitten en in 3D-graphics. Ik wilde dingen doen zoals Disney en Pixar, fotorealistische beelden maken met de computer. Als je bedenkt dat je bij full HD te maken hebt met miljoenen pixels, die je allemaal moet bewerken, en minimaal dertig frames per seconde, dan begrijp je hoeveel werk dat is. Het zal nog wel een tijdje duren voordat gewone computers daar snel genoeg voor zijn.
Propedeuse
Ik heb mijn propedeuse gehaald en toen moest ik, tijdens mijn tweede jaar, stoppen vanwege een psychose. Het vervelende is dat de medicijnen voor ADHD en psychosen elkaar in de weg zitten. ADHD-medicatie zorgt er voor dat je extra dopamine aanmaakt, dat is een stofje in je hersenen, terwijl antipsychotica die aanmaak juist remt.
Opgenomen
Op mijn achttiende zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik ben veel verhuisd rond die tijd. Amstelveen, Kudelstaart, waar mijn vader is gaan wonen, Zwanenburg, Halfweg en Haarlem. Toen begon de ellende, terwijl het eigenlijk net de goede kant op ging. Ik nam veel minder Ritalin, want ik vond het teveel op drugs lijken. Toen de pillen op waren heb ik dat zelf aangevuld met amfetamine. Op een gegeven moment ben ik een maand of drie opgenomen in de Spaarnepoort. Toen is de diagnose schizofrenie gesteld.
Stemmen
Mijn hallucinaties bestonden eerst vooral uit audio, later werd dat ook visueel, heel realistisch en beangstigend. De stemmen die je hoort, exploiteren fouten in je denkproces. Alles wat niet direct botst met jouw idee van de realiteit neem je dan voor waar aan en daar zijn oneindig veel mogelijkheden van. Veel mensen hebben geen behoefte aan hard bewijs. Niet voor niets slaat nepnieuws zo goed aan.
Je kunt die stemmen ook met denken bestrijden, sterker nog, dat is volgens mij de enige manier. Bijvoorbeeld door alleen uit te gaan van datgene waarvoor je bewijs hebt. De rest is dan hallucinatie of onzin. Je inleven in anderen helpt ook.
In het moment
Het is lastig om met een schizofreen in discussie te gaan, weet ik uit ervaring. Je hebt een bepaalde angst, er doet zich een toevalligheid voor en dat zie je vervolgens als bewijs. Zo wordt de aanleiding de conclusie en versterk je de waan. Je kunt iemand daar niet uittrekken. Je moet dergelijke kronkels door te denken zelf rechttrekken. Zodra je erkent dat het een denkprobleem is, kun je er aan werken, dan kun je de bug fixen.
Ik ben me daarom heel bewust van mezelf, ik leef erg in het moment en pas in feite voortdurend een soort cognitieve gedragstherapie bij mezelf toe. Als ik dat niet doe, kun je mij opvegen.
Zwerven
Tijdens een psychose slaap je nauwelijks. Ik dacht dat de hele wereld in de fik stond. Toen ben ik door het land gaan zwerven. Ik was echt compleet verward. Maar je moet toch eten, dus bedelde ik op straat. Uiteindelijk heeft een vrouw de politie gebeld, die zagen dat mijn voeten helemaal onder de blaren zaten en toen werd ik officieel dakloos verklaard. Na een korte opname in Hoofddorp kwam ik bij HVO-Querido terecht, in een satellietwoning van het Martien Schaaperhuis op IJburg, dus niet in het tehuis zelf. Dat ging wel, maar het is wel heel vies om met andere mensen samen te leven. De meeste mensen houden namelijk niet van schoonmaken.
Uitstroom
Gelukkig stond ik al snel op de wachtlijst voor een umo-woning [uitstroom maatschappelijke opvang] en ik ben echt super blij dat ik nu hier zit. Voorlopig blijf ik hier wonen. De woning is lekker centraal, er zijn goede verbindingen met het openbaar vervoer. Ik kan vanaf hier heel makkelijk naar mijn moeder, vader en zusje gaan. Zij werkt in het AMC en woont daar vlakbij. Of naar mijn vrienden in Haarlem.
Login en Logout
Voor mezelf koken doe ik niet, dan moet je alles weer opruimen en schoonmaken, daar zie ik tegenop. Mijn dagbesteding is op loopafstand en daar hebben ze een kookgroep waar ik kan eten. Ik werk drie dagen bij Scip, daar hebben ze een computerproject Login en dat heeft weer een tak die mensen aan huis helpt met computerproblemen, Logout heet dat. Officieel werk ik daar zes dagdelen, in de praktijk is dat meer, maar ik vind het leuk om te doen. We beheren er ook het netwerk, we bouwen van alles in Linux. Je hebt er veel vrijheid, ik kan er ongestoord de nerd uithangen.
Schoon
Dit bevalt me veel beter dan andere dagbesteding die ik heb gedaan. Zo heb ik in de keuken van het Martien Schaaperhuis gewerkt. Iets leren te maken, vind ik nog wel leuk, maar als je het eenmaal kunt niet meer. En je wordt er vies van. Ik blijf liever schoon en doe iets waar je in je gewone kleren naartoe kunt.
In mijn vrije tijd kijk ik naar films, ik luister naar muziek, van klassiek tot indie pop, als het maar goed klinkt en de tekst niet al te verschrikkelijk is. Ik heb ooit geprobeerd om gitaar te leren spelen, misschien pak ik dat nog eens op. Momenteel lees ik de biografie van Steve Jobs, ik ben van plan om hierna de Bijbel te gaan lezen.
Begeleiding
Jolanda, mijn begeleidster, laat mij zoveel mogelijk alles zelf doen om te kijken wat er fout gaat, maar het gaat eigenlijk heel goed, al zeg ik het zelf. We lopen samen de post door en dat is het wel zo’n beetje. Schulden heb ik gelukkig niet. Ik had een studieschuld, maar die heb ik afgelost. Dat voelt als een last die van je schouders valt.
De eerste keer dat ik op het kantoor van de begeleiding kwam, stelden allerlei mensen zich aan mij voor omdat ze dachten dat ik een nieuwe collega was, dat was wel grappig.’
