Maaike de Vries (Andijk, 1961) kocht van haar eerste loon een fototoestel, een Revue met een dubbel rolletje, en was verkocht. Behalve fotograferen, tekent en schildert ze bij dagactiviteitencentrum Linnaeushof [de voorloper van Centrum Robert Koch, red.], zingt als tenor in een koor liederen in het Russisch en Latijn en werkt als vrijwilliger bij de Magical Mystery Tour.
Maaike de Vries: ‘Als kind wilde ik altijd in een kindertehuis gaan werken. Bij ons thuis ging het niet altijd even lekker en ik nam me voor om de kinderen onder mijn hoede veel liefde te geven. Ik heb ook met kinderen gewerkt, als gezinsverzorgster was ik verantwoordelijk voor zowel het huishouden als de kinderen bij diverse gezinnen. Het is mooi werk, je hebt veel vrijheid. Vaak is het heel druk, maar je wandelt ook als Mary Poppins zo vrij met de kinderen door het Vondelpark.’
Schilderij van Maaike de Vries
Foto
‘Ik heb altijd gefotografeerd, mijn werk, de kinderen, de natuur en gekke dingen die je tegenkomt,’ vervolgt Maike. ‘Ik ben daarmee gestopt toen het niet goed met me ging en ben vijftien jaar later, toen het opnieuw niet goed met mij ging, juist weer begonnen. In die zin maakt mijn psychische toestand dus niks uit.
Ik gebruik nu een Nikon met film. Ik heb ook wel een digitale camera, maar ik weet niet zo goed hoe die werkt. Ik fotografeer nog steeds de natuur. Ik liep eens door het Oosterpark en zag de sneeuw op de takken zitten als dikke plukken katoen. Dat wordt dan een landschapje. Maar ik ben ook geïnteresseerd in het detail. Wat spookt daar in de kleine ruimte? Dat wordt dan een stilleven, bijvoorbeeld een close-up van paddenstoelen op een boomstronk.’
Schilderij van Maaike de Vries
Zon
Maike: ‘Met schilderen ben ik pas begonnen in 1992 toen ik in therapie zat. Als kind kon ik totaal niet tekenen en was er ook niet mee bezig. Wij gingen nooit naar een museum. Ik had er in het begin ook helemaal niks mee, met dat schilderen. Bij het tekenen gaat het mij om gevoelens, ik teken niet iets na. Ik het er wel oog voor, ik probeer het ook wel eens maar dan kom ik vaak vast te zitten, dan wil ik het te perfect doen. En emoties heb je niet altijd zo paraat.
Een van de constanten in mijn werk is de zon en dan vooral de ondergaande zon. Als die kleuren en wat dat doet met de ruimte, dat verveelt nooit.’
‘Mijn eerste bewuste confrontatie met kunst was tijdens een excursie met De Opstap naar het Kröller-Müller op de Veluwe. Dat was toch wel fascinerend, vooral als je er wat meer van hoort. Later heb ik veel geleerd bij de Stichting Kunsteducatie. We hebben ook een tijdje met bezoekers van het DAC op zondag allerlei musea bezocht.’
Werk van Maaike de Vries
Anders kijken
‘Als je zelf schildert, kijk je anders naar schilderijen,’ stelt Maaike. ‘Het gaat mij erom wat het schilderij in eerste instantie met mij doet, wat ik denk dat de schilder heeft bedoeld. Ik ga niet eerst op het bordje kijken hoe het heet of wat de achtergrond is.
Van Gogh is toch wel mijn favoriete schilder, dat volledig eigene is heel bijzonder. Maar ik houd ook van kubisme en van Escher, het liefst een beetje modern.
Ik geef een cursus mozaïeken maken aan kinderen. Vroeger deed ik dat ook bij De Tour. Het is leuk om met vier, vijf mensen aan een werkstuk te werken.’
Maaike de Vries
Exposeren
‘Een onderwerp suddert eerst een tijdje in mijn hoofd. Dan ga ik ervoor zitten en dan komt er heel veel, dan gaan er wel een paar vellen doorheen. Het zijn eigenlijk een heleboel voorstudies vlak achter elkaar, alsof je fotografeert met film. Kleine variaties op een thema waar je wat lijn in probeert te krijgen. En na een x-aantal vellen komt het echt op papier.
Ik ben niet iemand om niks te doen. Soms gebeurt dat natuurlijk wel eens, dan denk ik: help, ik sta stil. Met een groep mensen vormen wij Wisselkunstwerk. We exposeren op diverse plaatsen in de stad. De volgende tentoonstelling komt in het najaar in de Stopera.
Ik zou wel een eigen atelier willen of een grotere woning waarin ik kan schilderen. Creativiteit komt bij mij vaak ’s nachts en dan is het dagactiviteitencentrum gesloten.’
