Bezoekers van Centrum Robert Koch en bewoners van de Domselaerstraat exposeren momenteel tekeningen en schilderijen geïnspireerd door de zee in de Kerk aan Zee in Muiderberg. Hoe ervaren zij zee, zon en strand? Cliënten van HVO-Querido geven daar artistiek uiting aan.
De tentoonstelling heet ‘Amsterdam aan zee.’ Dat verwijst natuurlijk naar onze bewoners, bezoekers en afdelingen in Amsterdam, maar het is ook een knipoog naar het verleden. Vroeger was Muiderberg namelijk dé badplaats van Amsterdam. Met de Gooische Stoomtram kwamen badgasten hier naar toe om aan de stadse drukte te ontsnappen, aldus de website Historisch Muiderberg.
Bij veel van de deelnemende kunstenaars roepen zon, zee en strand warme oude herinneringen op. Mensen denk vaak aan de eindeloze en zorgeloze zomervakanties uit hun jeugd. Zwemmen, schelpen zoeken, ijsjes eten, zandkastelen bouwen, emmertjes, schepjes, zonnebaden en simpelweg luieren.
Bij een enkeling is dat anders.
Zeegezicht van Jasmina
Toekomst
‘Ik houd van het strand, de zee,’ aldus de van oorsprong Kroatische Jasmina Ruznic, die sinds 1999 deelneemt aan tal van activiteiten bij ons Centrum Robert Koch. Ze voelt zich verbonden met de zee, want ‘daar kom ik vandaan. Uit Pula. Nederland doet mij denken aan mijn zorgeloze jeugd. Hier heb ik mijn toekomst opgebouwd.’
Voor deze expositie maakte ze een kleurig zeegezicht, een tekening waarop we vanaf het strand naar de branding kijken met de rode lucht van de ondergaande zon daarboven.
Haai
Tekening van Jermaine
Jermaine heeft voor deze tentoonstelling een tekening met een klare lijn gemaakt van Misty, zijn vaste personage en alter ego, op een badlaken aan het strand. Zij zit naast een radio (de kunstenaar is niet voor niets redacteur van muziekmagazine Lost in Music), heeft een zonnehoedje, een zonnebril, een stukje watermeloen en een cocktail. Ze leest een krant met de kop Man bijt haai. ‘Zelf ben ik nooit op zonnevakantie geweest,’ aldus Jermaine in een toelichting, ‘maar Misty wel.’
Peter met zijn tekening
Haring
Zo gaat bij Peter, een bewoner van onze afdeling Robert Koch Wonen, de liefde voor de zee vooral door de maag. Zijn eerste associatie met de zee is namelijk haring eten. Omdat de Zuiderzee het IJsselmeer is geworden en het zoute water daarmee is veranderd in zoet water, wil hij graag een kwekerij opzetten voor haring die in zoet water gedijt. Zodat hij altijd een lekker harinkje kan eten. Voorlopig is het een dagdroom, maar hij heeft er gelukkig wel alvast een tekening van gemaakt.
Nick voor zijn Amerikaanse huisje
Ruiken en voelen
Nick Scholz, een bewoner van BW Diemen en sinds jaar en dag een trouw bezoeker van het Centrum Robert Koch, maakte voor deze expositie een schilderij van ‘the brown cabin,’ een huisje aan het strand dat hij zich herinnert uit zijn jeugd in Amerika in de staat Wisconsin. Hij meent nog altijd precies te weten hoe die houten trap naar het huisje eruit zag, hoe hij voelde en hoe hij rook. Hoewel het volgens Nick ook een ‘inaccurate memory’ zou kunnen zijn, maakt dat het verhaal en het schilderij niet minder fraai.
Susi met twee van haar werken
De zee geeft
Susi heeft niet zoveel met rechttoe rechtaan jeugdherinneringen aan het strand. Maar toen ze van Marjolein Endert, al bijna tien jaar de teken- en schilderdocent van Centrum Robert Koch, begreep dat ze voor deze tentoonstelling ook abstract met het thema aan de slag kon gaan, werd ze meteen enthousiast. Want abstracte kunst spreekt haar het meest aan. ‘Ik houd van dingen waar je eindeloos naar kunt blijven kijken en waar je steeds weer iets anders in kunt zien,’ aldus Susi. Ze probeert dat ook in haar eigen werk te realiseren. ‘Bij mijn werk is er bijvoorbeeld geen onder- of bovenkant, het hangt dus altijd goed.’
En Susi is dol op de zee. Vroeger is ze vaak in Griekenland geweest, waar de zee onvoorstelbaar veel tinten blauw heeft. Voor haar is de zee een verhaal, een groot en onvatbaar iets, zonder begin en zonder einde. Altijd in beweging, voortdurend in verandering. De zee neemt, maar geeft ons heel veel teug. De zee geeft ons leven, zegt Susi.
De zee volgens Maaike
Diep
Maaike met hond en schilderij in de kerk aan zee
Maaike de Vries is al vele jaren een trouwe bezoeker van ons Centrum Robert Koch en zijn voorganger DAC Linnaeushof, waar ze voornamelijk tekent en schildert. Speciaal voor deze tentoonstelling maakte zij een klein doek van gemengde materialen waarin ze onder meer echte schelpen, scheermessen en wasknijpers heeft verwerkt.
Maaike weet waar ze over praat, ze groeide op aan het water, in het Noord-Hollandse Andijk. ‘In het IJsselmeer bij Enkhuizen kon je kilometers lopen voordat je kopje onder ging. Maar bij Andijk moest je uitkijken dat je niet te pletter werd gesmeten vanwege de keien. Het zand was gelijk diep.’
