Mathilde Franse, persoonlijk begeleider bij het Ambulant team gezinnen van HVO-Querido, werkt mee bij onze tijdelijke opvang van vluchtelingen in Amsterdam Zuidoost en zet haar eerste indrukken op papier.
‘Gisteren heb ik gewerkt op de vluchtelingenopvang aan de Flierbosdreef. Zonder enige verwachting ging ik erop af, handen uit de mouwen steken was mijn intentie. Handen uit de mouwen steken, ik heb het gedaan, zo goed en zoveel mogelijk.
Mijn gedachten gaan deze ochtend uit naar de mensen. Jonge mannen, oude mannen, jonge vrouwen, oude vrouwen, gezinnen, alleenstaande minderjarigen. Met minimale bepakking komen ze uit de bus, weer een nieuw gebouw, nieuwe regels, nieuwe gezichten, wat staat hen te wachten? Ik slik en denk aan wat zij wellicht allemaal al hebben meegemaakt, hoe zal hun toekomst eruit zien?
Nuttig
Gedurende de dag leer ik Mohsen kennen. Een man van in de dertig schat ik. Gevlucht. Alleen. Mohsen heeft, net als ik, een geel hesje aan. Hij spreekt goed Engels en kan tolk zijn voor de mensen die Farsi spreken. Hij wil helpen. Ik vraag hem hoe het met hem gaat en hoe hij het vindt om hier te zijn. Mohsen is blij, hij heeft zich de afgelopen dagen nog nooit zó nuttig gevoeld tijdens zijn leven. Hij heeft gestudeerd, had een goede baan. Ondanks alle onzekerheid heeft hij vertrouwen in zijn toekomst, alles beter dan waar hij vandaan komt.
In de drukte heb ik hem niet uitgebreid kunnen spreken maar de blik in zijn ogen, zijn kracht en doorzettingsvermogen zorgen ervoor dat er nu tranen over mijn wangen rollen.
Lach
Dan is er nog die jongen van 15, alleen gekomen. Waar zijn zijn ouders? Hij is oververmoeid, ondervoed en kijkt met een wazige blik om zich heen. Mohsen spreekt zijn taal en ontfermt zich over hem. Wat staat deze jongen nog te wachten?
En het gezin met die baby van 2 maanden oud. Ze hebben een barre tocht doorstaan. Met 18 mensen op een bootje voor 8 personen, mensen zijn verdronken. Het gezin heeft het overleefd. Moeder is docente Engels. Vader werkte in de techniek. Ze zijn dankbaar voor de hulp die ze krijgen. Hun lach kijkt mij aan.
Toekomst
Het gezin met de jongen in de rolstoel, Mohamed. Hij kijkt om zich heen en begrijpt niet waar hij is. Hij raakt mijn gezicht aan en tovert een lach tevoorschijn. Wat hebben zij allemaal al meegemaakt? Moeder is zwanger van haar tweede kind. Mag dit kind opgroeien in een veilige omgeving… Inshallah.
Vrijdag mag ik weer werken op deze bijzondere plek. Ik kijk ernaar uit en ik zie er tegenop.
Sterke mensen die vechten voor hun bestaan, confrontatie met het harde leven… deze mensen kiezen niet voor deze situatie, ze kiezen voor hun toekomst.’
