Yvonne Knaack, een cliënt van het Ambulant team Wijkzorg van HVO-Querido, stond in januari van dit jaar in de rubriek Amsterdammer helpt Amsterdammer in Het Parool. Haar grote wens is daardoor met de komst van het Spaanse hondje Amber in vervulling gegaan.
Yvonne Knaack (1969) werd geboren in Amsterdam Zuid, in het Wilhelmina Gasthuis, en groeide op de Slotermeer in Amsterdam West, waar ze nog altijd woont. ‘Ik heb altijd hier in de buurt gewoond, bij mijn ouders in de Burgemeester Fockstraat, in de Israel Queridostraat en aan de Burgemeester van Tienhovengracht en nu hier, allemaal vlak bij elkaar. Ik ben blij dat ik hier nu een eigen huisje heb. Vlak voordat ze doodging, zei mijn moeder: schrijf je in voor een woning. En dat heb ik gedaan. Ik had eerder een eigen huis, maar daar durfde ik niet te wonen, ik was bang in mijn eigen huis. Ik ben bij mijn ouders ingetrokken om ze te verzorgen.
Reepgast
Mijn vader was assistent reepgast in de haven, dat is iemand die seintjes geeft aan de kraanmachinist. Mijn moeder deed van alles, ze werkte in een crèche en in een hoerenkast, als schoonmaakster hoor. Op 28 december 1964 zijn mijn ouders getrouwd. Ik heb ook een broer, een schoonzus en twee nichtjes. Sporadisch heb ik daar contact mee, dat is altijd zo geweest, we zijn verder goed met elkaar hoor.
Yvonne en Amber
Dingen afmaken
Na de lagere school ging ik naar de huishoudschool aan de Derkinderenstraat en omdat ik nog te jong was om te gaan werken, heb ik een vijfde jaar gedaan, waarin ik mijn diploma boekhouden op C-niveau heb gehaald. Daarna ben ik de verzorging ingegaan en heb mijn KMBO [Kort Middelbaar Beroepsonderwijs] afgemaakt. Ik houd ervan om dingen waar je aan begint ook af te maken. Toen ik aan het eind van mijn opleiding tot ziekenverzorgende was – dat ging heel goed, ik had allemaal achten en negens – zei die beleidster ineens dat ik niet verder kon vanwege mijn overgewicht. Mensen zoals ik zouden vaak ziek zijn en altijd wat mankeren. Bij de diploma-uitreiking wou datzelfde mens mij een bloemetje geven, alsof er niks was gebeurd. Je pakt het niet aan hoor, zei mijn vader en dat deed ik.
Niemand meer
Toen ben ik voedingsassistente geworden in het Lucas, daar heb ik twee jaar gewerkt. Daarna heb ik een jaar of zes bij De Poort gewerkt, een bejaardenhuis aan de Hugo de Grootkade. In 2003 werd mijn contract niet verlengd, werd ik ontslagen en ben ik in een depressie geraakt. Een tijdje in Duin en Bosch gezeten, in Bakkum. Toen ik weer thuiskwam, kon ik weer voor mijn vader zorgen. Hij is in 2006 overleden. Ik heb hem zelf afgelegd, hij lag er mooi bij. Daarna begon mij moeder te sukkelen. Met haar longen had ze voortdurend zuurstof nodig. Op 3 december 2012 is ze overleden, ik zat te klaverjassen. Ze had ook geen leven meer, ze kon niet eens een glaasje water drinken. Ik werd opgetrommeld en toen ging het heel snel, binnen vijf minuten was het gebeurd. Ik mis haar nog elke dag. Kort daarna gingen mij opa en mijn hondje dood. Toen had ik helemaal niemand meer.
Yvonne en Amber
Haat-liefde
In feite heb ik een rotjeugd gehad. Ik had bijna altijd ruzie met mijn vader. Hij gokte en hij dronk. Wij hadden een soort haat-liefdeverhouding. Altijd vechten, maar we konden ook niet zonder elkaar. Twee keer heb ik in een kindertehuis gezeten in Egmond aan Zee om af te vallen. Mijn vader kwam me gewoon halen. Nou voelde ik me daar ook niet happy en ik ging daarom mee naar huis.
Mijn overgewicht komt vooral door teveel eten, al heb ik er ook aanleg voor. In 2008 heb ik een maagverkleining ondergaan, toen ben ik veertig kilo afgevallen, maar vijftien kilo zit er alweer aan. Ik beweeg best wel wat, minstens vier keer per dag maak ik een wandeling met Amber.
Stemmen
In 2009 heb ik een suïcidepoging gedaan. Ik hoor stemmen in mijn hoofd en die stemmen zeiden toen: je moet al je medicijnen verzamelen en opsparen en dan innemen. Mijn SPV [sociaalpsychiatrisch verpleegkundige] zei later: we hadden niet verwacht dat je het zou doen. Maar ik heb het toch gedaan. Met een hartslag van 50 lag ik in het Slotervaart en moest op de IC blijven. Mijn nieren werkten niet, mijn hart had een vreselijke optater gehad. Ik ben toen opgenomen in de Valerius en heb daarna drie maanden in het Sinaï Centrum gezeten. Toen ik weer thuis kwam, ging het redelijk.
Wijkzorg
Er komen elke week mensen van het IBT [Intensief Behandelteam Thuis, red.] kjken hoe het met me gaat en Susie van de wijkzorg komt eens in de twee, drie weken langs.
We praten samen over van alles, over hoe het gaat, maar ook over koetjes en kalfjes. Ik kan alles bij haar kwijt. Ze heeft me ook heel erg geholpen om van mijn schulden af te komen. Dat loopt goed nu.
Twee dagen in de week doe ik vrijwilligerswerk, ik dans, ik klaverjas, ik doe met Amber een training, ik wandel, ik ga naar de Voedselbank, ik loop bij een paar dokters, ik heb eigenlijk best een druk leven. Ik hoop dat ik steeds beter in mijn vel kom te zitten.
Honden
We waren vroeger eens met vakantie in Ermelo toen we een hondje vonden. Ik was gek op dat beestje en wilde het heel graag houden. Mijn vader zei: als er na drie weken niemand komt, nemen we het mee naar huis. Op de allerlaatste dag kwam de eigenaar. Ik huilen en huilen. Toen hebben we zelf een hondje gekocht, bij een dierenwinkel in de Zeilstraat. Sindsdien heb ik altijd honden gehad, een witte poedel, een grijze, een boerenfox en nu Amber.
Samen
Ik loop al drie jaar bij de Voedselbank en op een gegeven moment kwamen daar mensen van Het Parool om te vragen wie een interview wilde doen. Niemand wilde natuurlijk, behalve ik. Mensen mogen best weten dat ik in de schulden heb gezeten. Ik ben wie ik ben, ik hoef me niet mooier voor te doen. Toen ik vertelde dat ik graag een hond zou willen, zeiden zij: dat gaan we regelen. En dat is ook gebeurd. Toen ik Amber voor het eerst zag, was ik meteen verkocht. Zo’n leuk en lief beestje. Ik ben er heel erg blij mee, ik wil haar nooit meer kwijt. Ze komt uit Gran Canaria in Spanje. Ze heeft veel meegemaakt, het is een hondje met een rugzak, die heb ik ook. We passen bij elkaar.
De prikken en dat soort dingen krijgt Amber gratis van Dokter Annemarie, een dierenartspraktijk in Abcoude. Dat is ontzettend aardig.
Het mooie van een hond is de liefde die je krijgt. Nooit kom ik nu meer in een leeg huis. Een leeg huis, dat wou ik niet meer. We zijn nu gezellig samen.’
